"Ik ben 32 jaar oud. Zeven jaar geleden ben ik van Suriname naar Nederland verhuisd. Vanaf het moment dat ik mijn werkvisum had, heb ik direct gesolliciteerd en een baan gevonden. Het was nog best een overstap om van mijn leidinggevende positie in Suriname, onder aan de ladder in Nederland te starten. Mijn gedachte was dat ik door hard te werken en mijn inzet en vakmanschap te tonen, binnen een paar jaar op een soortgelijke functie terecht zou komen."

"Na vijf jaar fulltime werken bij het Lloyd Hotel in Amsterdam zit ik nog steeds rond het minimumloon, op een uitvoerende functie. Twee jaar geleden heb ik mijn wens besproken om een opleiding te gaan volgen. Ik heb hier tot de dag van vandaag geen akkoord op gekregen. Onlangs heb ik besloten om niet langer op mijn werkgever te wachten. Ik ben een lening aangegaan om mijn eigen studie te bekostigen. Daarmee werk ik mezelf in de schulden, want ruimte om hiervoor te sparen heb ik niet gehad. Dit is voor mij echter de enige manier om te kunnen groeien."

"Behalve de financiële beloning en de doorgroeimogelijkheden die me onthouden worden, is het ook de ongelijke behandeling die me steekt. Collega's stromen binnen twee jaar door naar hogere functies en krijgen een reiskostenvergoeding. Ik zit al vijf jaar op dezelfde functie en ik betaal iedere maand zelf €240 voor het reizen van en naar mijn werk. Laatst werkte ik samen met een collega vier uur extra. Hij werd na afloop gecomplimenteerd en kreeg een vrije dag aangeboden. Tegen mij werd niets gezegd. Terwijl we hetzelfde werk hadden gedaan, werden we niet gelijk behandeld. Sterker nog, ik werd genegeerd."

"Door de protesten van Black Lives Matter ben ik wakker: mensen van kleur wordt structureel, en op heel veel gebieden, kansen onthouden. Vele mensen van kleur leven in armoede. Ik ken dat uit Suriname: geen geld voor kleding, jaren met dezelfde schooltas naar school totdat de boeken eruit vallen, iedere dag brood met suiker en een moeder die alleen maar bezig is met overleven."

"Hetzelfde zie ik nu in Amsterdam gebeuren. Laatst zat ik tegenover een moeder met twee kinderen in de metro. Ze droegen lappen stof aan elastiek gebonden, te kleine slippers en geïmproviseerde mondkapjes. Pure armoede. Nederland is een super rijk land, met vele kansen, vrijheden en privileges. Maar dit kan je alleen zeggen als je je ogen sluit voor deze kinderen. Want als je het vanuit hun ogen zou omschrijven, zou je zeggen dat Nederland een land is van armoede, ongelijkheid, van onderdrukking en uitbuiting."

"Het is tijd dat we de ketting van het verleden breken, van het eeuwenoude systeem dat is gebouwd op ongelijkheid, onderdrukking en uitbuiting. Zolang niemand de ketting verbreekt zal er niets veranderen. Daarom strijd ik mee Voor 14, een sociaal economische strijd die onlosmakelijk is verbonden met anti racisme, gelijkwaardigheid en solidariteit."